Indicatie voor prostaatkanker

[av_one_full first]

[av_heading tag=’h1′ padding=’15’ heading=’Sneller diagnostiseren door digitalisering van pathologisch onderzoek’ color=” style=’blockquote modern-quote’ custom_font=” size=” subheading_active=” subheading_size=’15’ custom_class=”]
Lorum ipsum dolora
[/av_heading]

[av_textblock size=” font_color=” color=”]
Guinevere S.M. Kammeijer

In 2013 ben ik tijdens mijn promotie traject op het LUMC als onderzoekster op een analytisch chemische afdeling (Center for Proteomics and Metabolomics) in aanraking gekomen met het eiwit prostaat specifiek antigeen (PSA). Dit eiwit wordt momenteel gebruikt als indicator voor het detecteren van prostaatkanker, ook wel beter bekend als de PSA-test. Een verhoogde concentratie van dit eiwit in de bloedsomloop kan namelijk duiden op mogelijke prostaatkanker. Om te kunnen vaststellen of de patiënt ook daadwerkelijk prostaatkanker heeft wordt er vaak voor een prostaatbiopsie gekozen. Naast prostaatkanker kunnen verhoogde PSA-waarden ook veroorzaakt worden door andere prostaat gerelateerde zaken of zelfs door ouderdom. In zulke gevallen ondergaat de patiënt een onnodige, ongemakkelijke en pijnlijke ingreep wat ook tot infecties kan leiden. Dit illustreert dan ook dat er een grote vraag is naar een meer specifieke test die prostaatkanker op een betere manier kan vaststellen of kan uitsluiten en het voorkomen van onnodige biopten.

Mijn huidige onderzoek is dan ook gericht op het zoeken naar een methode waarop dit eiwit, PSA, op een meer specifieke manier kan worden gebruikt in de kliniek. Eén van deze methodes is om PSA meer in detail te bekijken, waarbij de nadruk ligt op mogelijke modificaties die aanwezig kunnen zijn op het eiwit. In het geval van PSA kunnen er suikergroepen gekoppeld zijn aan het eiwit wat ook bekend staat als glycosylering. Deze suikergroepen kunnen zeer divers zijn en daarnaast kunnen veranderingen in deze suikergroepen steeds vaker gerelateerd worden aan verschillende kankers en auto-immuunziekten zoals reuma. Het doel van mijn studie is om in kaart te brengen of er in het geval van prostaatkanker er ook een link kan worden gevonden met de aanwezige suikergroepen op PSA. Mogelijkerwijs kunnen veranderingen in de aanwezigheid en concentratie van bepaalde suikergroepen op PSA dienen als indicator voor prostaatkanker op een betere manier dan de huidige PSA-test. Daarnaast is er de vraag of op basis van deze suikergroepen een onderscheid kan worden gemaakt tussen de agressieve vorm en de niet-agressieve vorm van prostaatkanker. Dit is een belangrijk vraagstuk aangezien prostaatkanker in de meeste gevallen voorkomt bij oudere mannen (boven de 65 jaar) en vaak niet-agressief van aard of langzaam groeiend is waardoor de patiënt eerder zal overlijden aan ouderdom of andere aandoeningen dan aan prostaatkanker. In deze gevallen kiest de uroloog eerder voor actief toezicht zonder ingrijpende behandelingen, terwijl in de kwaadaardige gevallen de kans op uitzaaiingen groter is en er eerder ingegrepen zal moeten worden.

Sinds 2017, hebben wij op het LUMC in nauwe samenwerking met de urologie afdeling in het AMC, een methode opgezet waarbij PSA wordt ingevangen uit urine en kan worden onderzocht op de aanwezige suikergroepen. Naast mijzelf is er momenteel een team met uiterst ervaren mensen op urologisch, analytisch en biologisch gebied bezig om te beoordelen of deze methode ook daadwerkelijk kan worden ingezet als een specifieker middel dan de huidige PSA test voor de detectie van prostaatkanker in een vroeg stadium.
[/av_textblock]

[/av_one_full][av_sidebar widget_area=’onderzoeken’]